Coś ostatnio mam problemy z napisaniem kolejnego posta… A to komputer siadł, a to zdjęcia z aparatu gdzieś zaginęły, a to po prostu nie było czasu. Niemniej, pomimo przeciwności, wreszcie się udało!
Przedwalentynkowy post jest o grze dwuosobowej, idealnej do rozegrania w wieczór zakochanych. Jest to jedna z częściej polecanych dwuosobówek w sieci. Czy słusznie? Oceńcie sami 🙂
7 Cudów Świata Pojedynek
liczba graczy: 2 osoby
wiek graczy: 10+
czas rozgrywki: ok 30min
7 Cudów Świata Pojedynek trafiło pod nasz dach ponad rok temu, od tamtej pory rozegraliśmy kilkadziesiąt partii, pokłóciliśmy się przez nią kilka razy, a także zdążyliśmy się już lekko znudzić podstawką (to był idealny moment na zakup dodatku).
Jest to gra, która powstała w oparciu o popularną karciankę 7 Cudów Świata, która to była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana, jednakże na dwie osoby działa raczej średnio. Sądzę, że stąd też pomysł na stworzenie gry stricte pod dwie osoby i tak oto mamy 7 Cudów Świata Pojedynek.
Pierwszy bardzo duży plus ode mnie, to wypraska. Wszystko w pudełku ma swoje miejsce, a karty mieszczą się idealnie nawet w koszulkach (wielki pozytyw za to). Całość jest wykonana estetycznie, wszystkie elementy są dobrej jakości, karty nawiązują do pierwowzoru, co ułatwia zapoznanie się z zasadami graczom, którzy poznali już 7 Cudów Świata, do tego gra jest dość niewielka, co pozwala na dopakowanie ją do każdego wakacyjnego bagażu.
- Wznieść budowlę, czyli po prostu wyłożyć daną kartę przed sobą. Może nam ona służyć w dalszej grze jako: surowiec; dodawać nam siłę militarną powodując przesunięcie pionka konfliktu bliżej murów miasta przeciwnika; dawać zielony znacznik naukowy (za dwa takie same znaczniki możemy jako bonus wziąć żeton postępu ) lub dawać punkty zwycięstwa.
- Wybudować cud: wybraną kartę zużywamy podkładając pod jeden z naszych cudów, dzięki czemu zyskujemy zaznaczony na nim bonus (np. punkty zwycięstwa, monety itp.)
- Sprzedać: sprzedając kartę dostajemy za nią 2 monety, plus po jednej monecie za każdą żółtą kartę wybudowaną w naszym mieście
- Większością punktów zwycięstwa na końcu gry
- Przewagą militarną (gdy pion konfliktu dotrze na koniec skali przeciwnika)
- Przewagą naukową, gdy uzbieramy 6 różnych symboli naukowych
Ocena:
Gra 7 Cudów Świata Pojedynek w przeciwieństwie do standardowych 7 Cudów Świata, jest grą mniej losową, a zdecydowanie bardziej taktyczną, co jest jej wielką zaletą. Nadal występuje w niej pewna doza losowości, jednakże, przy dobrej taktyce i rozplanowaniu ruchów nie powinno nam to zbytnio pokrzyżować planów (niestety, w moim przypadku, to przeciwnik zazwyczaj niszczy je za to bardzo skutecznie).
Przy tej pozycji spędziliśmy wiele wieczorów zarówno w domu, jak i na wyjazdach i nadal budzi ona wiele emocji. Po tylu partiach chętnie po nią sięgam, zarówno po samą podstawkę, jak i po dodatek Panteon. Grając w 7 Cudów Świata Pojedynek ma się wrażenie, że zasiadło się do pełnowymiarowej planszówki, wymagającej sporo skupienia i rozwagi w każdym ruchu, co mi się to bardzo podoba. Pomysł na mechanikę i budowanie z kart kolejno piramid również bardzo przypadł mi do gustu, także polecam gorąco każdemu.
Plusy:
- wypraska, w której mieszczą się karty w koszulkach
- nieduże pudełko
- ciekawa i nietypowa mechanika
- niezbyt długa i nie za krótka rozgrywka
- konieczność skupienia i opracowania taktyki
- łatwe, przejrzyste zasady
- estetyka i jakość wykonania
Minusy:
- hm… pewna doza losowości jeśli już mam się do czegoś przyczepić, ale może to być również i zaleta jeśli spojrzeć na to z innej strony
- nudzi się po kilkudziesięciu partiach (na szczęście jest dodatek! )
7 Cudów Świata Pojedynek otrzymuje ode mnie ocenę 5/6
RÓJ
Później gracze na zmianę dokładają swoje robale już z zachowaniem zasady niestykalności białej z czarną. Mają cztery tury na wyłożenie królowej, a dopóki tego nie zrobią nie mogą przemieszczać innych owadów w roju.
Trzeba przyznać, że płytki stawonogów są wykonane bardzo solidnie, oraz cieszą oko; trzeba też dodać, że gra jest kompaktowa, wszędzie się zmieści i wszędzie można w nią zagrać, i cóż z tego? Na wyjazdach zazwyczaj zagramy w nią raz i to bardziej z przyzwoitości (bo skoro już ją wzięliśmy to wypada zagrać), w domu nie sięgamy po nią wcale, generalnie leży i zbiera kurz, także to pozycja raczej nie dla nas.
Sporą zaletą gry Patchwork jest jej kompaktowy rozmiar- pudełko jest na tyle niewielkie i lekki, ze można ją zabrać właściwie wszędzie. Gra po rozłożeniu wymaga nieco miejsca (na stoliczku w pociągu nie ma szans się zmieścić), ale nie jest to jakaś wielkoformatowa gra jakie to Uwe ma w zwyczaju tworzyć. Jedyne co z samego projektu mi osobiście niezbyt podchodzi to kolorystyka. Fragmenty materiałów są jak stare szmatki, lekko wyblakłe, tak samo planszetki dla graczy. Rozumiem, że o to chodziło, i że elementy miały przypominać autentyczne skrawki, jednakże do mnie ta kolorystyka nie przemawia, tym bardziej, że w dzisiejszych czasach wszelkie szmatki są tak kolorowe i różnorodne, iż można to było zrobić dużo barwniejsze, a nadal przywodzące na myśl prawdziwy materiał.
Przy wyborze danego fragmentu kołderki należy wziąć pod uwagę jego cenę (symbol guzika), kształt, czy zarobimy na nim jakieś guziki, oraz ile pól przemieści się nasz znacznik czasu (symbol klepsydry).
Bez ogródek mogę powiedzieć, że Patchwork w swej prostocie jest grą genialną, która, pomimo krótkiego czasu trwania jednej partii, potrafi wciągnąć na długie godziny, gdyż zazwyczaj na jednej rozgrywce się nie kończy. Pomimo swojej nieciekawej kolorystyki Patchwork podbił moje serce od pierwszej rozgrywki. W kategorii gier dwuosobowych zajmuje u mnie zaszczytne pierwsze miejsce za względu na ciekawą, oryginalną mechanikę, oraz szybką, dynamiczną rozgrywkę i proste zasady.
iGRAnie z planszą 